HET ALBUM


‘ELKE KRIJGER HEEFT DE PLICHT EEN ALBUM SAMEN TE STELLEN,’ zei don Juan, ‘een album dat een 
beeld geeft van zijn persoonlijkheid, een album dat de neerslag is van zijn leven.’
‘En waarom noem je dat een album, don Juan?’ vroeg ik geërgerd.
‘Gewoon, omdat het een album is,’ zei hij. ‘Maar bovenal is het een verzameling van herinneringen,
mentale foto’s van bijzondere gebeurtenissen.’
‘Bijzonder in welke zin?’
‘Bijzonder, omdat die gebeurtenissen tekenend waren voor je leven. Mijn voorstel is dat jij zo'n album 
maakt aan de hand van alle voorvallen die een onuitwisbare indruk op je hebben nagelaten.’
‘Niet één voorval in mijn leven dat geen onuitwisbare indruk op mij heeft nagelaten, don Juan!’
verzekerde ik hem pompeus, mij meteen pijnlijk bewust hoe belachelijk dit wel niet klonk.
‘Toch niet,’ zei hij, met pretlichtjes in zijn ogen - zo te zien vond hij mijn reactie immens
vermakelijk - ‘niet ieder voorval maakte een onuitwisbare indruk op jou. Maar er zijn er wel 
een paar, een handvol incidentjes, waarvan ik zou zeggen dat ze je getekend hebben, dat ze je de weg 
gewezen hebben. Doorgaans gaat het om onpersoonlijke dingetjes, voorvalletjes waarbij wij 
slechts zijdelings betrokken zijn en toch hebben zij een diepe, persoonlijke betekenis.’
‘Niet dat ik contrair wil zijn, don Juan, maar, geloof me, zowat alles wat mij is overkomen, 
valt onder die categorie’, zei ik, pertinent wetende dat dit gelogen was. {…}
‘Ho maar, zo'n album is geen opsomming van banaliteiten, noch een uitstallen van familiekiekjes,
noch een inventaris van al de dingen die je hebt geleerd, een uitpakken met je levenservaring. {…} 
Het samenstellen van zo’n album is daarentegen een oefening in discipline en 
onpartijdigheid; onthechting. Zie het als een daad van oorlog.’ {…} 
Toen ik dit hoorde – het verheffen tot een oorlogsdaad van dit soort duffe klus – ontplofte ik 
en ik haalde naar hem uit met al het venijn dat in mij zat: ‘Het idee dat het hier gaat om een 
oprakelen van non-events is op zich al moeilijk te vatten,’ raasde ik, ‘maar dat jij dat dan 
een album noemt en een oorlogsdaad op de koop toe, dat gaat mij te ver; dat is mij te obscuur, 
dat is veel te hermetisch. En als een beeld te hermetisch wordt, dan wordt het nietszeggend, vaag!’
‘Vreemd, voor mij is het net het tegenovergestelde,’ reageerde hij kalm. ‘Dat zo’n album een 
oorlogsverklaring is, is zo klaar als een klontje voor mij. Ik zou ook niet willen dat mijn album 
iets anders was. {…} Mijn eigen album, mijn persoonlijke oorlog, eiste een uiterst lucide, een rigoureuze 
en onverbiddelijke selectie. En zo is het een natuurgetrouwe verzameling geworden, 
een collectie, een catalogus van de onvergetelijke momenten in mijn leven en alles wat daartoe 
heeft geleid. In mijn album staan die dingen die, voor mij, van betekenis zijn en blijven. 
In mijn ogen is zo’n album uiterst concreet, zo concreet dat je er de wereld mee in brand kan steken.’

 Uit Carlos Castañeda, The active Side of Infinity 
 HarperCollinsPublishers Inc., 1998, pp. 6-10